Na de vruchtbare periode hier bij de bron van de Rijn is het weer tijd om af te dalen naar de bewoonde wereld. Ondanks het slechte weer heb ik besloten de hoge route terug te nemen. Vlak voordat ik in de wolken terecht kom, word ik beloont met een een laatste uitzicht over het dal, de hut en het Tomameer.
After a fruitful period here at the source of the Rhine, it's time to decent back to civilization. Despite the bad weather conditions I have decided to take the high route. Just before entering the clouds I am rewarded with a beautiful view of the valley with lake Toma and the hut.
Boven op de pas, letterlijk met mijn kop in de wolken, stuit ik op mooie blauwe rotsen. Op deze plek die maximaal wordt blootgesteld aan de elementen is het begrip "Smeltende stenen" volop aan de gang. Hoewel mijn rugzak al loodzwaar is van alle meegenomen materie, kan ik het toch niet nalaten om er nog een kilo van deze kalk bij te stoppen.
On the pass, literally with my head in the clouds, I stumble upon a beautiful blue rock. The concept of "Melting Stones" is in full proces here as the rocks corrode under the influence of the elements. Although my backpack is already very heavy with collected matter, I can not resist adding an extra kilo of this lime.
Op de weg terug wil ik de bovenloop van de Rijn gaan volgen. Het kleine stroompje wat uit het geboortekanaal komt wil ik zien aanzwellen tot de rivier in al zijn kracht. Deze kracht is maximaal bij de waterval van Schaffhausen waar het water met groot geweld naar beneden stort om verder naar Duitsland af te zakken.
On the way back I want to follow the river. I want to witness it swell and grow from the small stream from the birthchannel to the great river that we call the Rhine. Its strength is at its peak at the waterfall in Schaffhausen where the water pours down with geat violence to continue its voyage to Germany and beyond.
Het eerste deel van het Panta Rei project is hiermee afgerond. De reis gaat verder op mijn atelier in Noordwijk. Ik wil afsluiten met een citaat uit "De Tao van Poeh" van Benjamin Hoff wat ik deze week las.
Tegen de tijd dat de beek bij de rand van het Woud was gekomen, was hij groot geworden, zodat hij nu bijna een rivier was, en nu hij groot was, holde en danste en spatte hij lang niet meer zo als toen hij nog jong was, maar bewoog zich langzamer. Want nu wist hij waarheen hij ging en zei hij zichzelf: "Er is geen haast bij. We zullen er weleens komen, op een dag."
The first part of the Panta Rei project ends here. The voyage continues in my studio in Noordwijk.
I would like to end this post with a quote from "The Tao of Pooh" by Benjamin Hoff, which I have been reading this week.
At the time the stream reached the verge of the Wood he had grown large, almost to a river, and now that he was big he didn't run anymore, nor did he dance or jump as he did when he was young: he moved slower. For he knew where he was heading and said to himself:
"there is no rush. We will get there, one day"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten