Panta Rei: januari 2017

In het vorige blogbericht ging het hoofdzakelijk over het thema "geboorte". Dit bericht gaat over de enige zekerheid die we bij de geboorte meekrijgen, namelijk dat we uiteindelijk zullen sterven. In de Vision Quest heeft dit een plaats gekregen in het ritueel van de Death Lodge. Aan het einde van de vierde dag ga je in een ritueel je eigen sterven simuleren. Op die dag heb ik hiervoor intuïtief een plek gekozen. Laat in de middag word het begin van het ritueel met de trommel van de sjamaan aangekondigd. Tijd om te gaan liggen in de "Death Lodge", mijn rituele sterfbed. Tijd om de zaken af te ronden die nog niet afgehandeld zijn. Zeggen wat je nog te zeggen hebt en afscheid nemen van de mensen waar je afscheid van wilt nemen. De effecten van dit ritueel worden versterkt doordat je inmiddels al vier dagen niet gegeten hebt. Het einde van het ritueel wordt weer aangekondigd door de trommel waarna je weer 'geboren' wordt als een nieuw mens. Een nieuw mens, klaar voor de volgende fase van je leven.

In the last blog post the main theme was "Birth". This post will deal with the only certainty we receive at birth, which is that we eventually pass away. In the Vision Quest this issue got it's place in a ritual called "Death lodge". At the end of day 4 of the Quest you will ritually simulate your own passing away. During the day I intuitively chose a place for this ritual. Late in the afternoon the start of the ritual was announced by the drum of the shaman. Time to lay down in the "Death Lodge", my ritual deathbed. Time to deal with the things that need to be dealt with. Say what still needs to be said and say goodbye to the people you want to say goodbye to. The effect of the ritual is amplified by the fact that you have not been eating for four days. The end of the ritual is announced by the shamanic drum, after which you are 'reborn' as a new man, ready for his next phase in life.

Untitled.

In de laatste jaren voorafgaand aan het Panta Rei project werd ik een aantal keer geconfronteerd met het sterven, zowel in mijn directe als minder directe omgeving. Toen ik te horen kreeg dat een bevriende kunstenares in een hospice opgenomen was, heb ik in een opwelling het bovenstaande werkje gemaakt als persoonlijke afscheidskaart. De vorm die ik hier gevonden had liet me niet meer los. Ik ben hier op doorgegaan, wat ook de start was voor het werken met gipsplaat en hydraulische kalk. Inmiddels zijn dit vaste waarden in mijn atelier. De kalk wordt met veel geweld uit een berg gehaald, gebrand en gezuiverd. Vervolgens moet het onder water bewaard worden om zacht te blijven tot het moment dat het gebruikt wordt. Zodra de kalk echter weer aan de lucht blootgesteld wordt gaat het CO2 opnemen en keert weer terug naar zijn natuurlijke staat namelijk steen. Ik vind dit een mooie metafoor voor het leven en werk dan ook graag met deze materie.

In the years preliminary to the Panta Rei project, a number of times I was confronted with death. This happened both in my close and more distant social surrounding. When I received the news that an artist friend was transferred to a hospice, on a whim I created the work above as a personal goodbye card. The shape I found here became the start of a new series of works. This was also the start of working with gypsum board and hydraulic lime. Meanwhile these are fixed values in my studio. The lime is extracted from the mountain with a lot of violence. Next it is burned and purified. Thereafter it has to stay submerged in water to stay soft until the moment of use. The moment the lime is exposed to air it will start to absorb CO2 and will begin to return to its natural state, stone. I see this as a beautiful metaphor of life and therefor like to work with this matter.