Een jaar na het begin van het Panta Rei project ben ik weer terug bij de bron van de Rijn, het Tomameer in Zwitserland. Na de intensieve werkperiode die ik hier vorig jaar heb gehad voelt het vertrouwd om weer terug te zijn. De omstandigheden zijn echter totaal anders. Vorig jaar maakte de weersomstandigheden het gebied toegankelijk ondanks het rauwe karakter van de omgeving. Deze keer is dat anders. Wind en regen begeleiden me bij de tocht naar de hut. Dit was de volgende dag niet anders toen ik op zoek ging naar de objecten die ik vorig jaar tussen de rotsen heb achter gelaten.
Ik had geen enkele verwachting hier iets van terug te vinden. Een metershoge sneeuwlaag met alle bijbehorende krachten zou bij het smelten hier wel raad mee weten, was mijn verwachting.
Groot was dan ook mijn verbazing toen ik mij oprichtte na een droge plek voor mijn rugzak te hebben gezocht. Het eerste waar ik namelijk tegenaan keek was één van de objecten, en deze lag niet meer op de plek waar ik hem had achter gelaten. Een verdere zoektocht leverde nog een object op. Deze lag nog wel op de plek waar ik hem had achtergelaten. Van de andere twee restte alleen nog het kaartje. De objecten waren verdwenen.Omdat het steeds harder begon te regenen besloot ik om later terug te komen om alles te fotograferen en de objecten op te halen.
A year after the start of the Panta Rei project I am back at the source of the Rhine, lake Toma in Switzerland. After the intense working period that I had here last year it feels familiar being back. This time the circumstances are completely different. Last year the weather conditions made the area accessible in spite of it's inhospitable nature. This time it's different. Wind and rain accompanied me on my walk to the hut. This was no different the next day when I went out looking for the objects that I left behind last year.
I did not honestly expect to find any of them back, as I expected them to get carried away by the molten water of a high wall of snow that would form during the winter. But, once I raised to my feet after finding a dry place to lay down my backpack, I immediately stood face to face with one of my left-behind objects. Remarkably, it no longer stood in the same place where I left it. A further search yielded me one other object; this one did still stand where I had left it. Of the last two only the card remained, and the objects had disappeared. Because the rain and the wind became stronger I decided to come back later to retrieve the objects and take pictures.
Dit verliep toch wat anders. Regen werd veel regen, wind werd veel wind, werd storm en uiteindelijk een orkaan. En toen de volgende dag de wind weer afnam, werd de regen sneeuw. Geheel in lijn met het karakter van het Panta Rei project kon elk voorbedacht plan in de prullenbak. Stilstand is wat de stroom mij bracht. Meditatie en contemplatie in plaats van actie en productie.
Things went differently than expected. A bit of rain turned into a lot of rain. The wind grew in strength, and eventually became a storm which eventually became a hurricane. The next day, when the wind reduced, rain became snow. Fully in line with the character of the Panta Rei project every premeditated plan did not work. Stagnation is what the flow gave me. Meditation and contemplation instead of action and production.
Things went differently than expected. A bit of rain turned into a lot of rain. The wind grew in strength, and eventually became a storm which eventually became a hurricane. The next day, when the wind reduced, rain became snow. Fully in line with the character of the Panta Rei project every premeditated plan did not work. Stagnation is what the flow gave me. Meditation and contemplation instead of action and production.
Later, toen de weersomstandigheden het toelieten ben ik naar de objecten gegaan om dit deel van het project af te ronden. Ik vroeg mij af of de orkaan het losliggende object had laten liggen of had meegenomen? Ik vond het object terug, maar wel weer in een andere positie. Volop in beweging dus, als ik hem niet meeneem gaat hij ook op reis!
Later, when the weather allowed it, I went back to retrieve the objects and finish this part of the project. I was wondering if the hurricane had left the untied object or taken it? I found it back, again in another position. Things are on the move now... If I don't take it, it will travel on it's own!
De tweede Bron / The second source.
De tweede bronrivier van de Rijn, de Hinterrhein, ontspringt een stuk zuidelijker uit de Paradiesgletsjer. Het landschap wat de rivier hier gevormd heeft is totaal anders dan bij het Tomameer. De vallei is smal en stijl en maakt hiermee het gebied bij de bron moeilijk toegankelijk. Ik was blij dat ik voor deze tocht naar de berghut werd getrakteerd op de eerste zonnige dag.
The second source river from the Rhine, the Hinterrhein, springs out of the Paradies glacier. The landscape shaped by the river is totally different from that at lake Toma. The valley is narrow and steep, making the source hard to reach. I was glad that I was treated with the first sunny day to make the trip to the mountain hut.
De eerste zonnige dag bleek gelijk ook de laatste te zijn. De volgende dag toen ik verder trok naar de bron was het grijs, grauw en miezerig. Dit versterkte de sfeer van de vallei waar ik introk, Ursprung genoemd. Dit gebied voelde ongenaakbaar en compromisloos. Hier heb je als mens niets te vertellen. Ook geen gebied waar je zomaar inloopt en wat werken maakt. Alles wat ik voorbereid had bleek nietig en zou afbreuk doen aan de immense krachten die hier spelen. Eenmaal tot deze conclusie gekomen kreeg ik ruimte om de vallei verder te verkennen. Ik bleef echter tegen grenzen aanlopen. Meerdere malen heb ik op punten gestaan waar keuzes gemaakt moesten worden. Moet deze grens gepasseerd worden? Welk risico loop ik hier en is dit het waard? Kan ik het aan? Voegt het iets toe aan het project?
This first sunny day appeared to be the last one. The next day when moving further towards the source the weather was gray and drizzling. This emphasized the atmosphere of the valley I entered called Ursprung. This area is uncompromising. As a human being you are nothing here. Also no area to walk in and casually start making some works. Everything I had prepared was tiny and detracted from the immense forces present here. Once I came to that conclusion, it gave me an incentive to further explore the valley. I kept being confronted by my own limitations. Several times I was at a point where I had to make a choice to keep going or not. Is it worth it? Can I handle it? Does it add to the project?
Uiteindelijk gaven de bergen de antwoorden en leidden mij naar een klein stroompje wat uit de rotsen kwam onder de gletsjer. Dichter bij de bron ging ik onder deze omstandigheden niet komen.
Eventually the mountains gave all the answers and this led me to a tiny stream coming from the rocks. This was my final frontier for now. Still under the glacier but far enough. I'm not getting any closer under these circumstances.
Hier vandaan ben ik de beginnende rivier gaan volgen langs prachtige "smeltende stenen" en ijskappen om uit te komen in een immense puinstroom. Hier ben ik doorheen getrokken en uiteindelijk weer terug naar de hut gegaan. Klaar dacht ik, weer tijd om naar huis te gaan.
I started following this newborn river passing in between beautiful "Melting stones" and ice caps to end up in an immense debris river. Trekking through this debris and eventually back to the hut. Ready! Time to go home.
Echter, het idee om terug naar huis te gaan was leuk bedacht maar de natuur dacht hier anders over. Had ik de vorige week al flink wat sneeuw meegemaakt, dat was nog niets in vergelijking met wat me nu te wachten stond. De volgende dag kon ik geen kant op en bestonden mijn activiteiten voornamelijk uit sneeuwruimen, hout hakken en uit het raam kijken. De dag erna prachtig weer in een magisch landschap maar ik kon nog steeds geen kant op vanwege lawinegevaar. Op dag drie eindelijk naar beneden, Om het lawinegevaar zoveel mogelijk te omzeilen moest ik vroeg in de ochtend bij het eerste licht over de bevroren sneeuw naar beneden lopen. Eindelijk terug naar huis! De reis gaat verder op het atelier.
The idea of going home was a nice fantasy, but nature decided otherwise. If I had encounter quite some snow last week, it was peanuts compared to what was awaiting me this time. The next day I could not go anywhere. My activities consist of clearing snow, chopping wood and looking out of the window. The day after was beautiful in a magical landscape but again I could not go anywhere due to avalanche risk. On day three I could finally go down, early in the morning over the frozen snow. Back home! The trip continues in my studio!
